Grenzen verleggen…

Dinsdag het is wandelochtend. De begeleiding heeft gekozen om de Stafelalp af te gaan lopen. Vol goede moed sta ik op, het is vijf graden met een zonnetje en fris windje. We beginnen met een stukje omhoog lopen, voor een prachtig uitzicht maar ook zodat we even bij de diertjes kunnen kijken. Er zit een boerderijtje met eenden en zwijnen. Het erf wordt bewaakt door een Berner en een Border. Na de nodige hondenknuffels en selfies begin ik aan de afdaling, zigzaggend wandel ik samen met Anne (begeleiding) en Marjolijn (reisgenoot) 4,2 kilometer naar beneden. Door het frisse windje krijg ik het gevoel alsof ik aan het uitwaaien ben op het strand. Het is een heerlijke wandeling.

In de middag heb ik een gesprek met mijn longarts. Ik vertel hem dat ik baal van het feit dat ik op dit moment meer medicatie gebruik dan de afgelopen weken thuis. Dit frustreert mij, hierdoor voelt het alsof ik op een verkeerd moment hier zit. Hij duikt het systeem in en meldt vrijwel direct dat ik beide keren richting week 4 pas beter ging, meer in beweging kon komen en medicatie kon gaan afbouwen. Dit stel me gerust ook al voelt het anders. Er overheerst een gevoel van boosheid, angst, verdriet en frustratie. Ik heb de afgelopen drie jaar zo hard gewerkt. Ik ben afgevallen, hierdoor zouden de longen het veel beter krijgen. Ik heb mijn therapie van 8 jaar afgerond, waardoor ik ontzettend gegroeid ben en de juiste tools in handen heb om voor mijn geest te zorgen. Ik heb mijn immuunstoornis onder controle gekregen, hierdoor zou ik minder ziek zijn. En toch, toch heb ik het nodig weer hier te zijn. Ik voel me hierdoor verdrietig. Dat het harde werken loont zie ik in alles terug maar minder spanning op de boog zou zo fijn zijn en eerlijk gezegd voelt het ook alsof ik dat verdien.

We bespreken hoe hard ik de afgelopen drie jaar aan mezelf gewerkt heb en dat het soms goed is om uit je hoofd te komen en daadwerkelijk te gaan voelen wat er veranderd is. Dat het kader waarin ik leef misschien wel niet meer het juiste is voor mij. Hij raadt aan mijn grenzen wat meer op te gaan zoeken, om ermee te spelen of dit kader nog wel juist is. Hij zegt; ga met PMT lekker aan de slag met boksen, zo kun je je grenzen wat verleggen en gaan voelen hoe het kader nu voor je is. Op een gegeven moment heb je genoeg gepraat en moet je terug naar het voelen.

Helaas ben ik de woensdag erg slecht. Dinsdagavond wordt een van onze medepatienten zo slecht door een longaanval dat ze moet worden opgehaald door de traumahelikopter en vervoerd wordt naar het ziekenhuis in Chur. In het NAD zijn niet de juiste middelen om haar te behandelen. Dit is voor haar, een meisje van 23 jaar, de tweede keer in acht dagen tijd. Ze wordt aan de beademing gelegd en in slaap gehouden. Het is heftig om mee te maken maar ook om te beseffen. We zitten hier allemaal met een longaandoening, dit zou een ieder van ons kunnen overkomen. Het heeft een ongelofelijke impact op de groep. Donderdag wordt ze teruggebracht en vrijdag landt de helikopter weer voor haar. Ongelofelijk! Arme zij, wat heb ik met haar te doen. Ze zal terug moeten naar NL met de ambulance maar de regelgeving is zo dat ze stabieler moet zijn dan ze nu is. Ik heb zo met haar te doen. Het raakt me diep dat je zo jong zo moet vechten voor je leven.

Donderdag is een nieuwe dag, ik ga er op uit. Lekker even het dorp in voor een boodschap en daarna wandel ik een heerlijk wandeling langs het water, alleen met de natuur. Ik ontmoet een meneer uit Kosovo, hij revalideert in de Zwitserse kliniek en is fotograaf. Met mijn gebrekkige Duits praten wij terwijl ik geniet van het uitzicht en dit spontane moment. Hij stelt voor foto's te maken en op deze foto's zie je hoe ontzettend, trots en goed ik mij voel. Onwijs bijzonder moment. 

Weekend! Doordat ik weet wat ik kan verwachten plan ik mijn weekenden wat voller dan misschien goed is voor mij. Maar ik heb nou eenmaal de taak gekregen om mijn grenzen wat meer op te zoeken en daar maak ik dan ook graag gretig gebruik van. Ghina en ik besluiten om samen naar het dorp te lopen (4,3km). We wandelen mak aan, lunchen aan het water en doen een bakkie koffie met een koek bij Kaffee Klatsch. In het zonnetje leren we elkaar beter kennen en genieten we samen. Even vergeten we waarvoor we hier zijn en voelen we ons mens in plaats van astmapatient. Dit gevoel, wat is het fijn om "normale" dingen te kunnen doen.