De week van de confrontaties.

De week van de confrontaties.

De start van week drie is alweer een feit. De eerste dag van de week was een moeilijke dag, de dag van Mirte haar vertrek. Al weet ik dat we, zodra ik in NL ben, elkaar weer zien. Toch valt het zwaar dat ze weg is. Het voelt alsof mijn veiligheid weg is. Mijn rustpunt. We hebben de afgelopen twee weken genoten met als hoogtepunt samen de Davoser See wandelen. Ze is flink opgeknapt en heeft mooie stappen kunnen zetten, nu is het mijn beurt.

Vorige week dinsdag mocht ik voor het eerst een wandeling maken met begeleiding. De eerste ‘officiële’ wandeling en dan ook nog een van mijn favorieten. De Davoser See, een rondje van 4,2 km om het meer en door het eekhoorntjes bos. Ik geniet volop, van de mooie natuur, de eekhoorntjes en van het heerlijke weer maar vooral van het waanzinnige gevoel dat vrij kunnen ademen met zich meebrengt. Helaas is niets zo veranderlijk als het weer en verandert dit hier om de haverklap en net zoals in NL reageer ik er ook hier extreem op. Zo extreem dat ik afgelopen week meer vernevel dan ik thuis doe en mijn noodmedicatie meer moet inzetten. Hierdoor moet ik flink wat verplichten rustmomenten inlassen. Soms vind ik het wat ingewikkeld merk ik. Het gevoel van ik moet eruit, ik moet wandelen en ik moet mijn conditie verbeteren, maakt mijn onrustig. De pijn is door het moeizame ademen een stuk meer aanwezig en het minder goed slapen maakt dat ik daar niet altijd even goed mee om kan gaan. Doordat ik van de pijnstillers wil afblijven, spreek ik met de longarts af dat ik zonodig de welbekende pammetjes in mag zetten. Zo kom ik in de nacht meer tot rust door goed te slapen en is mijn spierspanning overdag rustiger en wordt moeten kunnen; wat kan ik wel of wat kan ik niet doen.

Helaas word ik door de weeromstandigheden (je moet dan denken aan luchtvochtigheid maar ook grote temperatuurverschillen of hoge en lage luchtdruk spelen mee) slechter en slechter. Ik moet op mijn kamer blijven en zelf beslissen hoe ik de dagen invul. Door de pijn kies ik automatisch dat ik het beweegprogramma door laat gaan. Zo dobber ik heerlijk een aantal keer in het zwembad met ademhalingsoefeningen. Ook kies ik ervoor de fysiotherapie door te laten gaan en wat is dit een goede keuze. Mijn fysio heeft al snel door waar mijn pijn zit, ze is naast fysiotherapeut ook manueltherapeut en zet dit in voor de pijnbehandeling. Wat een immens verschil, extreem pijnlijk en beurs gedurende de twee dagen na de behandeling maar de ruimte die ik ervaar als de spieren rondom mijn borstbeen en ribben wat losser zitten is zo waanzinnig fijn. Dit geeft zo’n hoop, hoop op een leven met minder pijn maar ook op het hebben van kennis wanneer de pijn wel aanwezig is en wat er aan gedaan kan worden. En dat pas na één behandeling, je snapt al wel dat ik natuurlijk alweer sta te popelen tot ik weer mag ‘afzien’ bij de fysio.

De krachttrainig staat iedere week gepland op maandag en vrijdag, dit gaat goed en heb ik zo gemist, dat ik er volop van geniet. Daarnaast zwem ik drie keer in de week, dit kan bestaan uit dobberen met ademhalingsoefeningen, banen trekken of aquajoggen. Dit alles is afhankelijk van hoe ik me voel. Tot op heden heb ik nog niet veel wandelingen kunnen maken doordat ik vrij slecht ben maar al met al ben ik erg tevreden over de beweging die ik krijg. Kleine stappen zijn tenslotte ook stappen.

In het weekend staat er van alles op de planning, geweldig! Zonder plannen duren de weekenden erg lang. De activiteitenbegeleider heeft bedacht dat ze ons door Davos wil rijden naar de winkels van onze voorkeur. Mirte en ik zijn beide dol op de Müller (Zwitserse drogist met heel veel bio producten en Duitse prijzen). Verder hebben we beide alleen boodschappen nodig. Doordat we niet fit zijn kunnen we tot groot ongenoegen niet onze geplande wandelling maken en kiezen we ervoor het zwembad in te duiken. Dit met een privé concert van Ghina (een van de meiden die tegelijk met mij hier aangekomen is), ze kan waanzinnig mooi zingen. Totaal ontspannen duik ik mijn bed in. Helemaal tevreden met deze zaterdag verheug ik mij al op de zondag. We gaan naar een openluchtconcert van een Oasis coverband. Althans die hoop heb ik op zaterdag nog. Wat een pech om zondag wakker te worden in dichte mist. Ik moet in de kliniek blijven en besluit me lekker te richten op het helpen van de koffers van Mirt en PSV-AJAX. Het is wat het is, kan niet zeggen dat het went want het blijft soms super frustrerend.

Het is jammer en super confronterend hoe slecht ik kan worden van het weer. Hier kan je geen enkele controle over uitoefenen en het enige wat een soort van troost geeft is dat ik hier om mij heen zie dat ik niet de enige ben die hierdoor uit het veld geslagen word. Gelukkig krijgen we hier wat stabieler weer en daar hoop ik aankomende week flink de vruchten van te plukken. Morgen weer een wandeling op het programma, fingers crossed dat het een goede wordt.

Davoser See.

de eekhoorntjes zijn in dit stukje bos heel erg tam. Te leuk dit...

31 maart, wakker worden met een pak sneeuw!