Thuiskomen in de bergen 🏔️

Op maandag 17 maart is het dan eindelijk zover, Davos deel 3 gaat van start. Na een heerlijk weekend samen met Ben en Moos en de onwijs fijne afscheid knuffels van een aantal vrienden, ga ik vol goede moed van huis naar Schiphol. De tegenzin heeft ruimte gemaakt voor zin maar vooral de behoefte naar het ‘vrij ademen’ maakt dat ik er klaar voor ben. Ben zet mij af bij de Kiss and Ride op Schiphol, dit keer valt het voor ons beide een stuk zwaarder om tijdelijk afscheid te nemen van elkaar. Het zit zo goed tussen ons en we zij zo blij en gelukkig met waar we staan dat we eigenlijk lekker zo willen doorgaan, toch weten we beide maar al te goed waarvoor we dit doen en juist doordat we samen sterk zijn komen we de aankomende weken wel door. Op Schiphol ontmoet ik Lucie, onze medische verpleegkundige en Kees, de verpleegkundige die met ons mee reist tot Zurich. En dan komen een voor een mijn reisgenoten aan. Het is dit keer een groepje van zes dames. Een dame is zo slim geweest lekker met de auto te gaan dus die ontmoeten we later pas in het NAD. De vlucht gaat voorspoedig en de heenreis ook, een uurtje later dan gepland komen we in het NAD aan. En ja hoor, daar komt ze aanlopen. Zo heerlijk om ontvangen te worden door iemand die zo ontzettend vertrouwd voelt. Met een dikke knuffel word ik onthaald, thuiskomen in de bergen is nog nooit zo fijn geweest.

Uiteraard was ik tijdens de reis al ingelicht dat ik dit keer op de blauwe afdeling mijn kamer zou hebben, slechts een kamer verwijderd van Mirte. Het is een heerlijke kamer met een uitzicht waar je u tegen zegt. Het verveelt geen seconde en wakker worden is zo echt geen straf, althans niet wanneer je daadwerkelijk wakker wordt en niet de hele nacht plafonddienst hebt gehad. Ook is het een geschenk om er een balkon bij te hebben met een ligbed, ik heb al heerlijk van de zon kunnen genieten. Dankzij mijn mama en een reisgenoot heb ik gezellig nep tulpen staan en afgelopen weekend mochten we boodschappen doen en heb ik een aantal dingen gehaald waardoor mijn kamer nu helemaal naar wens en gezellig is. Ik moet er tenslotte 8 weken (inmiddels alweer 7) vertoeven.

De rest van de week bestond uit een druk programma, je moet dan denken aan de nodige tests zoals een shuttlewalk en longfunctie en veel gesprekken om je doelen vast te stellen, met de longarts, verpleging, bewegingstherapeut, psycholoog, maatschappelijk werker, fysiotherapeut en PMT. Ook wordt er een thoraxfoto gemaakt. Met al deze informatie maken ze een plan op maat. Het plan: ‘Conditie verbeteren door middel van krachttraining, wandelen en zwemmen. Medicatie herzien, eventueel vervangen of andere medicatie. Longen tot rust laten komen en laten herstellen en de allerbelangrijkste en degene waar het meeste winst in te behalen valt, het verbeteren van mijn ademhaling bij inspanning maar vooral bij spraak’.

Ontzettend blij met de gestelde doelen en ik word ook al flink uitgedaagd om op de rem te trappen. Het advies is deze week te focussen op rondjes rond de kliniek en rust. Bah, ik heb maanden lang gerust en op bed gelegen, ik wil die bergen in. Helaas moet ik even geduld hebben en dat maakt dat week 1 een pittige is. Ik heb gewoon totaal weggestopt hoe zwaar het is die eerste week. De gesprekken maar ook het samen leven in een groep mensen die je niet kent. Ik heb het erg getroffen met de dames in mijn groepje, ze zijn allemaal erg open en warm en bereid dit samen te doen en er voor elkaar te zijn. Er is echt een goede klik. Vrijwel alle dames op een andere en mijzelf na zijn hier voor het eerst. Gek genoeg zorgt dit voor een behoorlijke confrontatie. Voor hun dat ik het dus nog steeds nodig heb hierheen te gaan en dat ze dus ECHT chronisch ziek zijn. En voor mij een die ik niet had zien aankomen. Het voelt alsof ik de ‘beste’ ben en bij sommige tests is dat ook zo. Wanneer ik hun zie voelt het alsof ik hier niet meer thuishoor, alsof ik het niet verdien omdat ik kan wandelen en een goede longfunctie heb of omdat ik altijd een hoge saturatie heb. Al snel blijkt dat ik deze plek net zo hard verdien en nodig heb als mijn reisgenoten. Het enige verschil is dat ik al 8 jaar hiermee bezig ben, bezig ben met het zoeken naar hoe ik mijn kwaliteit van leven kan verbeteren en zoeken naar hoe ik kan voorkomen weer zo achteruit te gaan dat ik van min 10 terug moet komen. Ik ben gegroeid en naarmate ik dit besef merk ik dat ‘de beste zijn’ mij trots maakt. Dat ik blij ben dat ik hier ben en dat ik wederom alles aan ga pakken om als de beste versie van mijzelf naar huis te gaan. En natuurlijk ga ik daarna mijn best doen om hier weer zolang mogelijk weg te blijven want de hardste les van week 1 is: leven met een longaandoening is niet makkelijk.